U bevindt zich hier: Start 
Profaan werk Maastricht Twee reliëfstenen (voormalige) Suringarschool (Franciscus Romanusweg)
Profaan werk Maastricht Twee reliëfstenen (voormalige) Suringarschool (Franciscus Romanusweg)
zaterdag, 03 februari 2024 11:50
Twee reliëfstenen (voormalige) Suringarschool (Franciscus Romanusweg)
Twee reliëfstenen (voormalige) Suringarschool
(voormalige) Suringarschool, Franciscus Romanusweg 50, 6221 AH Maastricht
Belgisch graniet
Niet gesigneerd, niet gedateerd [1923]
De kerkraadsvergadering, in de grote kamer van de St. Janskerk, besloot op 3 mei 1915 een onderzoek in te stellen naar de oprichting van een eigen school. De locatie zou in Wijck moeten zijn. Ter realisatie werd de Vereeniging Suringarschool opgericht. De gemeente wees in 1917 een terrein aan de Franciscus Romanusweg toe voor de bouw van de geld. Het werven van de benodigde fondsen was moeilijk. Architect H.A.M. de Ronde uit Maastricht en architect W. de Vrind Jr. uit Den Haag maakten het ontwerp. Uiteindelijk werd op 2 oktober 1922 het werk aan aannemer H. Vlot uit Maastricht gegund en voor een bedrag van fl. 68.000 (ongeveer € 31.000) en kon de bouw startten. Een jaar later werd de school geopend.
Boven de voordeur is een houten luifel met geornameerde houten kolommen, aan weerszijden rustend op een baksteenbalustrade. Aan weerszijden van de entreepartij is een uitstulpende baksteen en hardstenen gevelsteen met de respectievelijke teksten “PS.148. 12.-13” en “Joh. 17.3”.[1]
De gevelstenen zijn gemaakt door Charles Vos. In onderstaand artikel uit het boek van Bax[2] staat een verhaal over de gevelstenen.
“Wat hebben wij ook lang nagedacht over de bewerking dier beide steenen van belgisch graniet in den gevel! Wij begeerden iets zinnebeeldigs, dat bij het Protestantsch-christelijk karakter der Suringarschool zou passen en toch niet alledaagsch of afgezaagd, mocht heeten. Toen de voorlichting van twee deskundigen in „Holland" geen voldoening bracht, hebben wij ons na langdurig
beraad eenstemmig verklaard voor de gedachten, die uit de steenen nog lang mogen spreken tot alle belangstellenden:
De linkersteen vertoont een haast heel de oppervlakte beslaande versiering van klimop, beeld van de trouw en de aanbidding: het opgaan naar Boven. Duidelijk maar niet opzichtig staat boven de versiering aangegeven: Psalm 148 : 12, 13, waar men kan lezen: „Jongelingen en ook maagden; gij ouden met de jongen! Dat zij den Naam des Heeren loven, want Zijn Naam alleen is hoog verheven; Zijne majesteit is over de aarde en den hemel.” Echter is de aanbidding op zichzelf nog niet iets christelijks, aangezien ook de joden en Mahomedanen haar kennen. Haast en ook tot de aanbidding behoeven wij de kennis van God door het Evangelie. Zoo brengt dan de rechtersteen: Johannes 17:3: ,,En dit is het eeuwige leven, dat zij U kennen den eenigen waarachtigen God en Jezus Christus, Dien Gij gezonden hebt.” En deze steen heeft, weer bijna over de geheele oppervlakte, de lelie als motief. De lelie is het, beeld der reinheid: de reine van hart: ziet en kent God het meest (Matth. 5 : 8).
Voor deze opvatting en uitbeelding gevoelden wij te meer, omdat de bijbel bij het Protestantisme behoort, uit de keuze van een gewijd woord zoowel uit het Oude als uit het Nieuwe Testament het logische spreekt en klimop en lelie aanstonds worden herkend.
Op den vierden September 1923, den blijden dag der inwijding, was de bewerking der steenen nog niet opgedragen aan den beeldhouwer Charles Vos. Eerst een goed jaar later zijn ze geplaatst en te spoedig heeft de welige wingerd hen overdekt. Voortaan dient dit te worden verhoed. Ook om de gestadige herinnering, dat de geest in onze school zooveel mogelijk moet harmonieeren met de sprekende taal dier steenen in haar gevel.”
In het gebouw is nu Samen Spelen Kinderopvang gevestigd.
[1] Deze paragraaf is gebaseerd op: https://rijksmonumenten.nl/monument/506679/suringarschool/maastricht/ en
Bax W., Memorandum der Vereeniging Suringarschool te Maastricht, Maastricht 1944
[2] Bax W., Memorandum der Vereeniging Suringarschool te Maastricht, Maastricht 1944, blz. 19-20